بیومتریک راه رفتن
سازمان بین‌المللی استاندارد (ISO) تعریف زیر را درخصوص بیومتریک ارائه می‌کند: بیومتریک/تشخیص بیومتریک عبارت است از شناسایی خودکار افراد براساس ویژگی‌های بیولوژیکی و رفتاری آنها.در این مقاله به معرفی انواع بیومتریک و کاربردهای آنها و نیز ملاحظات کلیدی که درخصوص هر یک از انواع بیومتریک وجود دارد، پرداخته شده است.
روش بیومتریک راه رفتن چیست؟
هر انسانی روش خاصی برای راه رفتن و دویدن دارد. عواملی مانند فیزیک کلی سوژه، طول و عرض گام، سرعت حرکت، زوایای مختلف ایجاد شده توسط مفاصل در لگن، زانو و مچ پا و همچنین زوایای نیم‌تنه، ران‌ها و پاها را می‌توان در دوربین‌ها برای آنالیز ثبت کرد. بنابراین افراد را می‌توان با سبک راه رفتنشان شناسایی کرد و این موضوع اجازه می‌دهد تا هم تأیید بیومتریک یک به یک (1:1) و هم شناسایی یک به چند ( (1: N) قابلیت جستجو) علاوه بر موارد دیگر استفاده شود. کاربردهایی مانند تحقیقات پزشکی و تست‌های تشخیصی، علوم ورزشی و غیره.
کاربردها:
تجزیه و تحلیل پزشکی- راه رفتن در توسعه و ارزیابی کاربردهای ارتوپدی و تحقیقات و تشخیص بیماری‌های پاتولوژیک انسان مانند فلج مغزی و بیماری پارکینسون استفاده شده است. حرکات جزئی بدن با استفاده از مجموعه‌ای از نشانگرها که روی بیمار/ سوژه قرار می‌گیرند، ثبت می‌شوند که اجازه می‌دهد تصاویر حاصل با درجه بالایی از دقت کالیبره و اندازه‌گیری شوند.
علوم ورزشی- ورزشکاران روش‌های تست راه رفتن را انجام می‌دهند که مشابه مواردی است که در کاربردهای پزشکی استفاده می‌شود تا کارایی حرکت اندازه‌گیری شود و نقص‌های بیومکانیکی برطرف گردد.
تشخیص راه رفتن گاهی اوقات برای اهداف امنیتی مانند دسترسی به محل قرار استفاده می‌گردد. البته اغلب این موضوع با سایر روش‌های مدیریت تشخیص هویت نیز پایش می‌شود.
همچنین از این روش برای تجزیه و تحلیل تصاویر دوربین برای کشف یک جنایت یا شناسایی معترضان اجتماعی در تجمعات استفاده می‌گردد.
ملاحظات کلیدی:
ویژگی‌های راه رفتن را می‌توان توسط دوربین‌ها/حسگرها در فاصله چند ده متری ضبط کرد. این فرایند نیازی به همکاری سوژه ندارد. لذا این فناوری نیز مانند سایر روش‌های بیومتریک که می‌توان بدون اطلاع سوژه اقدام نمود، پتانسیل استفاده برای اهداف نظارتی بدون اطلاع سوژه را دارد.